Dia dos: Poas

regelmatig vannacht wakker, vanaf uurtje of drie, klam klam klam, maar gelukkig kan doezel ik steeds weer rappos in. Rond 6u valt dat niet mee. Inmiddels ook al licht, dus blijf ik er maar uit. Sim heb ´t zelfde probleem. Dus maar gewoon de does uit proberen. Valt niet tegen. Beter als menig Frans hotel. Vandaag staan op ´t program: ontbijt, kennis maken met rest van de ploeg. Nog meer namen dus. Maar ik doe een poging. We hebben een Harry, we hebben een Simone, ........... eh..... we hebben een Lady (tenminste zo spellen we het maar, de naam van onze gids), Manuel (onze bussjoveur). Tja, en dan onze medereizigers..... ene Sandra en nog ene Sandra. Marieke, Michiel, Frank, Vicky, Astrid............. nou ben trots op mezelf. Volgens mij heb ik ze. Zelfs de grote belgische afwezige Lukas weet ik. Kijken of die kennis de nacht overleeft. Dan de stipte afspraak: 8u in de bus. Dat wordt dus 8:30u. Zal wel de gewoonte worden in manana land. IN spitsuur San Jose uit. Dat duurt ook een uur. Van de voorspelde rit zijn we al 1:25u kwijt voordat de beklimming begint. Jaha..... nieuwe aanvulling op mijn bucketlijst beklimmingen (per fiets). De Vulcano Poas. De rommelig gebouwde hoofdstad ruilt zich in voor het wat vriendelijker provincieale gebied en dorp cq stadjes. Buiten de bebouwde kommen wordt het nog vriendelijker met veel groen. Wat wil je met al die regen. Ja... we zijn in de tropen..... dus het regent warm water. Als de files zijn geleden, dan komen langzaam de camera´s te voorschijn. Lady ontpopt zich als echte gids met microfoon en al. Het stopwoordje hum hum irriteert vrij snel. Haar jeugdig enthousiasme (vergeleken met ons dan hè) en schattige beugel vergoeden veel. Een niet geplande stop geeft ons tijd de benen te strekken. We vermoeden de file het gevolg te zijn van een bus toeristen die een ravijn in gereden is, maar bewijs hebben we niet kunnen waarnemen. Wel schattige ossenkar en boertje dat zijn scharminkelig paardje dressuur heeft geleerd, vult onze wachttijd in. Dan mogen we door van de wegwerkers. We klimmen door tot 2500m NCRP. De beklimming benadert redelijk de Stelvio. Helaas maakt het verkeer deze beklimming niet echt aantrekkelijk. Het weer ook niet. Hoe hoger we komen, hoe meer we in de wolken rijden, dus continue miezerige motregen. Dat voorspelt niet veel goeds boven. Lady vindt dan de tijd gekomen om ons te vertellen dat de vukaankrater slechts 100dagen per jaar echt te zien is.... fijn, lekker op tijd gemeld..... Op de parkeerplaats graaft ieder in z`n rugzak naar regenjack of poncho. Lady doceert dat de Poas in tegenstelling tot de gebruikelijke kegel vormige vulkanen, dit een geimplodeerde krater is, dus omgekeerde kegel. Is dus ooit echt goed geexplodeerd. Hij schijnt nu te slapen. Na een wandelingetje komen we bij een RVS reling vanwaar een prachtig effen grijs vergezicht van ruim 3,5 meter. Na urenlang ge-oh-ah en talloze foto´s schieten maken we een wandelingetje door het merkwaardige sprookjesbos richting etage hoger. De bomen hebben uitermate vreemde kronkelvormen, niet boom eigen, maar veroorzaakt door de nog steeds zwavelhoudende lucht die uit de krater komt. Beesten zien we amper, behalve muggies en hun doodsvijand de spinnen, althans hun webjes. Een etage hoger is het uitzicht nog mooier egaal grijs, met wel 5,3 meter zicht. De enige opwinding betreft een aantal wilde eekhoorns die aanvalen uitvoeren op de argeloze in plastic gehulde toerist. Doel is met name het proviand. Volgens de bordjes mag je ze niet voeren. Dat klopt, ze pakken het zelf wel. We taaien af. Mooi grijs is namelijk wel erg saai. We zoeken de foto´s wel op internet. De bus weer in, en in de vrij naar beneden gerold.
Onderweg 3x op de rem gestampt. Namelijk bij een aardbezien souvenir shop die denk ik zwaar betaald aan toeristen busjes dat men daar stopt, zoals waarschijnlijk de hele trip. Na proeven van de lokale gefokte aarbeien en kaas, verder naar de lunch stop. Een leuke tent waar we ons tegoed doen aan de lokale-regionale-nationale gerechten. Veel rijst, bonen, vlees varianten in elke mogelijke combinatie met salsa en pepperone sauzen e.d. De onvermijdelijke fresas (aardbeien) smoeties en shakes. Tegen over is een kolibire loktuin. Altijd leuk...... ondanks de regen. Tot mn verbazing zie ik er ook nog enkele. Door de regen helaas geen optimale visuele vastleggingen (foto´s). Dan door voor de koffiestop van de echte ook lokaal gefokte koffie, waar Costa Rica behoorlijk bekend om is. De Cafe Grande smaakt goed. Het uitzicht over de koffievelden is fenomenaal, door het inmiddels helder geworden luchten. Bij koffiesjopje is een soort mini horus botanicus. Prachtige planten en bomen. En nog een cursus koffie fokken t/m branden.
We gaan door richting hotel, pakken nog de spits mee, maken vage afspraken voor de avond, maar scherpe voor de morgen.
We besparen de chauffeur de moeizame tocht naar ´t hotel en stappen op 50m uit, waarvoor hij nog minimaal 15min moet omrijden. Effe ompakken, dan onder begeleiding naar de bank om te pinnen en wisselen. Dat gaat moeizaam, maar ´t lukt met VISA. Sim wisselt met een `ingenieus` telepraat systeem via beeldscherm en buizenpost, waarvoor je ook nog een nummertje moet aanvragen. De operator voor ´t beeldscherm spreekt geen engels dus kijkt wanhopig om zich heen voor hulp.... `heb ik weer` zie je hem denken.... `stomme toeristen`. Met hulp van Lady lukt het. Paspport gaat als ID nog effe op en neer via de buizenpost......(?). Dan nog poging om een 1/2 AA batterijtje te vinden voor mn duikcomputer, maar dat is kennelijk te veel gevraagd in San Jose. We lopen terug langs het grote feest van de opening van een park (of plein?) met hoempapa muziek en waterorgel. Sim en ik, inmiddels alleen, geven de voorkeur aan de Starbucks voor de reeds lang naar verlangde Caffe Frappe Ice of zo. Momentje voor onszelf. We pikken als we eruit komen nog een stukje volkslied mee, aantal mensen stoppen spontaan en slaan met rechthand op borst en heffen spontaan hun hymne aan. Dan maar door naar hotel. Bloggie maken en nog maar een vroege duik in bed. Ritme nog wat normaliseren..... oant sjen.

ps. Sorry Jan (B). Boven Trinidad had ik net m`n powernap. Terugweg nieuwe poging.