Dia ocho

Is r mist, stormt het, is r regen of zullen we de Pacific kunnen zien op 50 km afstand op ca 1500 m hoogte? Het is zo 'n beetje van alles. In een ons uitzicht vanaf de veranda vang je ze allemaal in 1x. Prachtige regengordijnen vliegen door harde wind horizontaal aan ons voorbij en geven in de zon een prachtige regenboog. Sim en ik krijgen Liydi en Manuel zo gek ons wegens Sim's hopeloze strompelkwaliteiten met de bus naar de bakery om de hoek te rijden. De afstand blijkt nog minder dan van ons huisje naar 't hotelgebouw. Onze bestelling is in aanbouw als er allemaal poncho's binnen waaien, waar ook mensen onder blijken te zitten. We lopen toch maar terug naar 't hotel, alwaar we alle regen zooi verzamelen en meenemen in de tas, en de bus in stappen.

Helaas werkt deze app hier hopeloos dus noteert enkele steekwoorden om deze later nog uit te werken.

Een hobbelig tochtje naar Aventura Monteverde. Van hier uit worden allerlei avontuurlijke activiteiten georganiseert zoals een rechtgeaarde jungle regio in huis hoort te hebben . We beginnen met de 'hanging bridges' . In de regen een tocht door de jungle, waarbij om de haverklap een hangbrug van staal moet worden overwonnen. Hangbrug is dus een wiebelbrug, die opgehangen is met staaldraden tussen 2 of meerdere nog niet gekapte woudreuzen. De route is imposant, maar gezien de mist en motregn zien we niet veel. We scoren enkele vogels in de verte, en het geluid van wat meer voglens. Verder voornamelijk insecten. Nogmaals, het blijft imposant. Lange hangbruggen, die soms met een chicane om een in de weg staande boom gaan. Aan het eind nog een boom die volledig uit vergroeide lianen bestaat. De boom die er wellicht ooit in stond is verdwenen. Je kan met een touwladder aan de binnenkant omhoog klimmen en daar verder via een hanging bridge. Leuk, maar doe ik niet. Aan het eind nog een kolibrie tuintje. Kolibrie lokkertjes waar 't kleine spul om vecht. Leuk om foto's te maken. Dan tijd om stukkie verderop de volgende activiteit aan te vangen. ZIPLINEN..... nooit van gehoord. Ze noemen het ook wel CANOPYING, maar bij ons noemen we het gewoon tokkelen. Lange staalkabels zijn door 't regenwoud gespannen, waar je aan wordt vastgeknoopt, een zet krijgt en met een rotgang naar beneden vliegt naar 't volgende platform. Zo leg je een hele route af van platform naar platvorm. We melden ons bij de start. Iedereen, behalve Michiel, Lukas en ik, doet mee (en Sim natuurlijk ook niet, hoewel ze dit met 'r voet best wel goed zou kunnen... toch?). Iedereen wordt in een zwaar harnas gehesen met allemaal kettingen en katrollen. Hellumpie op natuurlijk. En bouwvakkershandschoenen, waarvan 1 met remvoering(?). Groepsfotootje en hup met de geit. Ze worden het bos in gecommandeerd, en met trillende benen gehoorzamen ze gedwee. Wij halen een lekkere bak warme koffie in de cafetaria. Opeens horen we bekend klinkende gillende keukenmeidgeluiden. Plots zien we een Sandra voorbij razen. Ze beginnen kennelijk vlak achter de cafetaria. De hele meute komt voorbij. We begrijpen nu de handschoen, je moet zelf met je hand aan de staalkabel afremmen. Braampjes zouden niet prettig zijn met blote handen. Als de rust bij de cafetaria is gekeerd drinken we onze koffie verder op, en vinden een goed onderwerp voor weer een goed gesprek. Belgisch bier of zoiets. Als ik per ongeluk even over de reling van veranda buig, zie ik tot mn verbazing uit een ooghoek iets bewegen. 1, 2 nee 4.... nee 10 ...nou zelfs 15 of 20 bruine hondgrote beesten stormen op de fundamenten van de cafetaria af. Alleraardigste beessies. Lijken wat op wasberen, maar zijn egaal bruin met witte snuit. Geen idee wat het zijn. In ieder geval wel fotogeniek, voor zover op de foto te krijgen. Later blijken het de Whitenoosed Cahouts te zijn. Na een tijdje beginnen we ons te vervelen. Ik besluit het bos in te gaan en kijkje bij 't avontuur te nemen. Ik kom op een platform waar mensen via een heeeel lange kabel terechtkomen. Onze groep is kennelijk al voorbij merk ik later. Bizar gezicht, 2 kabels die zo uit de mist beginnen. Voor de zipliners ook als je een kilometer in de mist met een bloedvaart plotseling vanuit het niets de bomen op je af ziet komen. Ik maak het helaas niet mee. Wel hoor ik verderop gegil, en vermoed dat het iets spectaculairders is. Ik dwaal enkele minuten over de paden in de jungle en kom op een 40m uitgebouwd platform de kloof in, waarop het eind af en toe mensen zo de mist in springen. .... Nou... niet zo.... maar nadat ze aan een touwtje zijn bevestigd. Het schijnt de Tarzan swing te zijn. 45m vrijeval en 5x heen en weer slngeren. Vicky bleek al te hebben gesprongen voor ze haar hadden gecontroleerd of ze wel vast zat..... Een ander groepslid bedacht zich, maar die gaven ze dus maar een duwtje. Ze had er per slot voor betaald.
De lot is passee. De adrenaline giert nog bij een ieder door de keel, en de verhalen door de lucht. Als iedereen wat gekalmeerd is en unaniem besloten wordt de foto's die uiteraard commercieel zijn gemaakt, NIET te kopen, want we zijn natuurlijk nederlands, de bus in en richting............. JAAAAHHHHH STELLLLLLLAAAAAAS!!!! Een lekker dunch voor de volgende programmapunten. Ko;ibrietuin, kikkertuin *herhaling voor Simone die deze eerder op de dag al had gedaan) en voor de diehards nog de naaithaaik. Stella's serveert traag, we eten traag derhalve is het te donker om de kolibrietuin nog te bezoeken, want die beessies willen ook wel us slapen. Dus gelijk maar door naar de naaithaaik. Heb geen lange broek meegenomen, dus maar korte met blote voeten in Tevas. Ik schrik dus wel effen als ik de gids volledig in de regenkleding en hoge laarzen zie opdoemen. Overigens worden we eerst nog even ' heel commercieel' opgesloten in een souvenirshop, onder het mom dat nog enkelen hikers zullen komen. Uiteindelijk worden we losgelaten. Overigens zijn we maar met zn zessen geloof ik. Sandra, Laura, Marieke, Michiel, Lukas en ik. De tocht is karig. Nat en relatief weinig te zien. Met moeite verzamelen we een kikker, twee hagedisjes, 3 poten van 1 levende tarantula in een holle tak (ik verdenk m van vastplakken van 3 losse pootjes in die tak) een vage groene vlek in een boom, die volgens de gids een toekan is. Geen idee!! In totaal hebben we amper 1km gelopen en de rest gevuld met triviale kennisfeitjes over het leven van de tanrantule en zn biologische vijanden in de temerige 'I robot' stem van de gids. Als we klaar zijn trekt ie zn regenjas uit, stapt in zn auto rijdt weg en laat ons alleen in het donker (nou nee, er branden paar lampies bij de shop). Onze taxibus is er nog niet. Bedremmeld kruipen we bijelkaar en speuren we de junglerand af naar eventuele gele kattenogen. De slange-en spinneogen zien we toch niet. Gelukkig komt onze held Manuel na 10 minuten aanracen en brengt ons naar 't hotel. Sim en ik nemen nog een bescheiden warm hapjt. Lucas schuift nog even aan, want die heeft ook wel zin in iets warms (met een Imperial). Dan toch maar snel naar bed. Ik probeer nog wat te bloggen, maar de regen en klamme activiteiten hebben toch mij als tol geeist. Ik laat nota bene mn telefoon op de grond donderden tijdens het bloggen. Plots meen ik wat gekraak en geraas te horen, gevolgd door hondengeblaf en pats..... het licht uit. Het is inmiddels stevig gaan waaien (zeg maar stormen), dus ik vermoed dat daar de oorzaak ligt. Goede timing want ik wilde toch al gaan slapen.

psL de locatieindicator geeft aan dat Monteverde aan de noordkust ligt, maar onze Monteverde ligt ca. 50km ten zuidwesten van La Fortuna.