Dag 16, camp 7

3 augustus,
Iedereen heeft als een roos geslapen. Dankzij de luxe voorzieningen hier op de hoogvlakte. Waar we zelfs een latrine hebben. De strontkachel was een zegen. Garrta is weer opgeknapt, dus weer goed ontbijt (omelet). Het valt ons op dat alle signalen - hoe klein ook - die we afgeven over wat iemand lekker vindt, gelijk resulteert in dat het de volgende dag op tafel staat. Ontbijt, lunch dan wel diner. Hoe bedoel je service. Jan is ff zoek want die moest stoelgang op gang brengen met bergwandeling, zonder dat te melden. Foei.Plannen zijn en worden wat gewijzigd. Gids heeft bedacht om komende nacht hier ook te slapen. Met de tuuts dus naar Lake-district. Het blijkt dus dat we nog niet aan de top zaten. Otgon maakt 1 van zijn zeer weinige foutjes en loopt vast in de prut van een beek. Verkeerde route door een baggerput gekozen. Maar met z'n sleepkabel trekken we 'm zo weer los. Dat was de 1e x tot nu toe. De ovo staat op ca. 2700m. En nog extra ovootje op 2850m, die Sim & ik uiteraard ook nog even soldaat maken.. Dit zal denken we echt het 'dak' van onze trip zijn. De bergpas en het meer beneden is reltief toeristisch, vooral mongolen zelf vinden het een fijn piknik oord. De uitdaging is omnaar beneden EN weer omhoog te lopen. Uiteindelijk gaan Jan & Kor de uidaging aan. Vanaf de subtop, zet ik de achtervolging in. Sim & Manny blijken doodsangsten te hebben uitgestaan, omdat ze dachten dat ik recht naar beneden (steile gravel helling) zou lopen. Nou, zeg nou zelf. Zoiets onverantwoords doe ik toch nooit? Voor 't vertrek nog een fantastische scene van een karavaan vracht-yaks die omhoog komen door de nauwe kloof op de top. De begeleidende ruiters doen trouw nog hun dank-rondje om de ovo voor de veilige opstijging. De bovenbeenspieren krijgen er stevig van langs tijdens de afdaling. Ik ben blij dat ik de wandelschoenen maar aangetrokken heb. Onderweg nog contact met een ruiter die van alles wil weten. Helaas, ik heb niet zoveel talent in (gebaren)taal als Monique. Maar desondanks is 't een vrolijk gesprek. Bij 't meer is 't druk met mongolen. WE begrijpen nu de keuze van Garrta. De vreselijke afdaling & klim, en je wordt hartstikke gek van al het vliegend onkruid. Overigens, waar moet je 'n tent opzetten? 't Is een baggerzooi, zeker na een beetje regen. Maar 't meer is mooi. Ligt op ca 2450m. Was 'n leuke dive-spot 'on altitude' geweest, hoewel er volgens ij nagenoeg niets te zien is in 't water. Jan & Kor tref ik aan de rand van 't meer. Na 'n half uurtje aanvang van de retour. Ouderdom & hoogte doen van zich spreken. Rustpauzes onderweg zijn onvermijdelijk. Kan komt in en gaat door een diep dal. Hij wordt ingehaald door een dreuus van ca 4jr en door 2 besjes van gemiddeld 75jr in volle klederdracht gezellig keuvelend. Kor, ik & Jan komen in omgekeerde volgorde van ouderdom (of jeugdigheid) aan op de top. Uiteraard doe ik ook dankbaar mijn ovootje. Ik krijg flink op mijn donder van vrouw- en zuslief. Wel aandoenlijk hoor, die ongerustheid. Dan MOETEN we weer neerwaarts naar de ger. Dames willen paardrijden.
Nou duurt dat nog wel even, dus we kunnen nog wat chillen. Ik vind een eilandje in de beek waar ik precies oppas met stoel enm'n arme voetjes letterlijk kan laten chillen. Klaarstomen voor de volgende uitdaging. Na een voor ons wat vage organisatie staan er rond 5u 3 kleine paardjes klaar. Uiteindelijk durven alleen Monique, Simone (natuurlijk) en ondergetekende. Aan Garrta gevraagd of ze voor mij een olifant konden regelen, maar 't wordt een zwart hengstje. Wel krijgt hij bij 't volgende ger een extra zadeldekje om m'n gespierde massa wat beter te verdelen over zijn tere ruggetje. 't Wordt 2 uur. In sukkel stap gaan we weer omhoog over de prairie, eh sorry, steppe. De locale snotjongen is gids en heeft 't al snel voorzien op Monique. Zij aan zij. Geen ook meer voor sim & mij. De paardjes zijn prima, hoewel die van Sim wat astmatisch en die van mij wat winderig. Ze laten zich redelijk gewillig sturen. Draf is ook wel leuk, maar galloperen waag ik (en Monique) ons niet aan. Na een pauze bij een klein meertje, begint de gids Monique te versieren letterlijk en figuurlijk. Bloemetjes in de haarband van Monique. Zelfs onderweg laat Monique hem stoppen om een door haar aan te wijzen bloemetje te plukken. The bitch. Ook haar tongpiercing vindt ie machtig interessant. Na nog een prachtige hondenjacht tussen onze jachthond en 2 uit een ger waar we langs komen, worden we onverwachts uitgenodigd bij de ouders van de gids. Pa mongoolstaat al enthousiast klaar om Sim van 't paard te helpen. Maar we willen eigenlijk niet. We denken dat de jongen met al die bloemetjes Monique ten huwelijk wil vragen (hihi). Onzettend onbeleefd natuurlijk, maar dat kost ons 2 uur onhandig gebarentalen en thuus wachten ze met de stammpot op ons en er dreigt zwaar weer aan de andere kant van de berg. Dus, lomp als wij westerlingen zijn, stappen we weer op en gaan door naar ons ger. 't Laatste stukje uiteraard in stijl. Galop dan wel draf, howel niet altijd vrijwillig. Gids betaald. 2 Marlboro van Monique voor al 't plukwerk.
tijdens 't eten ontwikkelt zich een giga onweersbui boven ons die we al een tijdje zagen aankomen. Machtig gezicht en ervaring zo op de open vlakte tussen de bergen. De regen gordijnen vliegen links en rechts om ons heen. Uiteindelijk moeten we er zelf ook aan geloven. Met giga donder komet de regen en hagel bui over ons heen. Zij wij blij dat we in 'n ger zitten en niet in onze shelters aan het meer, waarschijnlijk in de baggerprut. De herrie is oorverdovend, en de kachel blaft af en toe als de hagel in de schoorsteen valt en gelijk verdampt. Na een uurtje is de bui een berg verder getrokken. Iedereen is bekaf. Dus maffen we snel in na weer een avonturenrijke dag.

Camp 7 (zelfde als 6 dus), alt. 2450m