Dag 4: Rijden en rijden....

8.00 naast t bed. 8.14u douchen. 8.45 koffie en thee. 9.u ontbijt. Ik schrok flink wat naar binnen want ik heb snode plannen vandaag. Vandaag nog in ’t klasje o.l.v. Yank. T’is pisweer. Het regende al toen we opstonden. En ’t miezert door tot we de paarden klaar maken. Iedereen dik in de regenkleding. Helaas heb ik geen regenbroek, en heb ook geen zin in een regenjas. Mooi weer dwing je af met zomerse kleding. Alleen een bodywarmer neem ik mee. Cheyenne is mak als een lammetje en laat zich gedwee door mij manicuren en full-body treatment ondergaan. Een mondhygiëniste op z’n 21e zou ook niet verkeerd zijn. ’t Staat allemaal bruin en schots en scheef in z’n bek. Suzan (1.60m) mag vandaag op Castle ons begeleiden. Gigant van een paard. Heeft ze echt de keukentrap bij nodig om op te stijgen. Als de grote groep geiten is vertrokken van het stallen terrein verschijnt de zon door de mistwolken. Hoe bedoel je afdwingen. Het is gelijk broeierig. Maarten en Brechtje ruilen van paard. Maarten (zelf hdhd) kan z’n tinker niet aan (ook hdhd). Na een uurtje in de bak ploeteren heeft Brechtje (lief meisje van ca 18) hem WEL onder de knie, hoewel ze bijna wilde stoppen zij ze tijdens de lunch. Zelf gaat het wel redelijk. M’n grootste uitdaging is het initiatief te houden met Cheyenne. Die denkt dat ie zelf weet wat er moet gebeuren. Dus de baas spelen. Dat gaat steeds beter. Galopperen is eigenlijk geen enkel probleem. Eerder het draven (jog). Dat zit gewoon klote op dat zadel, en Cheyenne heeft een rare rugbeweging, waarin ik slecht kan mee bewegen, en ik kan nog steeds niet lichtrijden. De grote kudde geiten hebben een dagtrip en moesten dus lunchpakketten klaarmaken en meenemen. Na dik twee uur in de bak en nog een rondje over het terrein lunchen wij gezellig met z’n vijven op de ranch. Tijdens de lunch maak ik m’n fiets vast klaar, want na het paardrijden wil ik mn rug wel even strekken op m’n Willier.
Om 2u gaan we weer. Nu voor onze eerste buitenrit. Met Yank voorop en Suzan in de staart trekken we het bos in. Stap (walk) met soms een drafje (jog) en soms een galopje (loop). Gaat allemaal hartstikke goed ondanks de takken en stenen. Genieten. De reeën schieten voor ons weg. Prachtig de zon door de bomen door. Heerlijk. Daar deden we het voor.
Na een uurtje wordt Yank onrustig. Hij wil de kudde geiten onderscheppen in een hinderlaag. We staan een half uur te wachten tot de mekkerende geiten voorbij komen maar, die komen maar niet. Dan maar verder. Maar toch kan Yank ’t niet laten en gaat nog eens kijken. Dan vliegt Buddy (bordercollie) plotseling ons om de oren. ZE KOMEN ERAAN. Wij verstoppen in de bosjes (En het was geen ponykamp??). Als ze voorbij komen sluiten we stiekem aan. Alsof ze dat niet door hadden. Later vertelt Simone dat Jacqueline haar vader allang gezien had en de hond rende iedere keer heen en weer van de ene na de andere groep. Standaard practical joke op dag 2?
We rijden samen naar de ranch en van Yank moet het lesclubje even demonstreren wat we inmiddels kunnen en we leiden een forse galop van kopaf. Gaat harstikke keigaaf goed.
Op de ranch het inmiddels bekende ritueel van paarden douchen (1 voor 1). Als ik klaar ben meld ik me af bij Astrid en zeg dat ik ga fietsen. Met eten hoeven ze geen rekening te houden. Ik hou me aanbevolen voor een verpieterd restje. Met de fiets in de auto rij ik naar het asfalt 5km verderop. Rond 5u stap ik op, en begin met een leuke afdaling helemaal naar St Pons de Thomieres. Daarna via Riol, Premian (waar ik de humor van Franse gastjes onderga, die net hun rijbewijs hebben gehaald, en die heel lollig van achteren uit een auto mij een fles water over m’n rug plenzen. Merkwaardig gevoel voor humor hier), St Etienne (maar nu de Albagnan). Bij St.Etienne linksaf de Col de Fontfroide op. Een heeele lastige. Vergelijkbaar met de Aspin. 800 hoogtemeters. Toch 3 timeouts. Hartslagje blijft toch akelig vaak boven de 150 hangen. Maar na een dik uur ploeteren toch boven en een hele lange afdaling langs Frais s. Agout naar La Salvetat s. Agout. De standplaats van Peter die ik denk onderweg bij Pons te hebben zien rijden in hun VW busje. Blijkt later niet zo te zijn, want hij is daar niet geweest vertelt hij me, want als ik terug ben is hij ook op de ranch. In Salvetat weer omhoog de Col de Barraque op. Gelukkig ligt Salvetat niet zo laag, dus de klim is beperkt. Uiteindelijk een rondje van bijna 70km. Als ik terug kom blijk ik heibel in de tent te hebben veroorzaakt. Yank is boos want Sim ZOU gezegd hebben dat ZE rekening met mij moesten houden met het eten, omdat ik later zou komen. Volgens mij een beetje overdreven, maar Yank maakte er zich erg druk om. Sim en ik hebben iedereen in dit communicatie spel maar even de excuses aangeboden, of het nou nodig was of niet. Maarrrr ….. er stond nog wat verpieterd eten voor me, prima. Sim en ik hebben nog veel lol om die consternatie om niets. Daarna weer aansluiten bij de kampvuurlady. Oh ja, nog effe booggeschoten. Niets voor mij. Op een haar na Duitse Herder Winston gemist, en daarbij de boog zo’n beetje gemold. Bij het kampvuur nog de truuk van het plastic bekertje met water gedemonstreerd. Geprobeerd de shooting stars te zien. Iedereen schijnt tegenwoordig een sterrenhemel app op z’n mobiel te hebben. En om 11 u zijn Sim en ik het zat. Yank is niet meer boos (denk ik) en we wensen elkaar allemaal nog een goede nachtrust toe. Ik nog effe blogguh.