Dag 8: ..... swimming with horses......

Vandaag dus de puntjes op de I. Gebruikelijke ontbijt gebeuren. Wederom lupaatjes maken. Lange bosrit met voor degene met zwemdiplomi, swimming with horses. Paardjes gereed maken. Inmiddels herkent Cheyenne me wel, en volgens mij hebben we ook echt een band. ’t Is natuurlijk de vraag of het een goede band is, maar …… daar hebben we ’t nog wel over. We banen ons een weg door het gebied dat kennelijk heet ‘Pierrot et Remonde’, zo leren we later op de dag. Het belooft weer erg warm te worden, maar op het paard valt dat wel mee, omdat we grotendeels door het bos in de schaduw rijden. De ‘wokjes’, de ‘jogjes’ en de ‘loopjes’ wisselen elkaar weer af. Vooral het laatste stukkie over de glooiende golven langs het stuwmeertje. Hartstikke kei kek gaaf. Dertien ruiters achter elkaar aan, soms één grote stofwolk. Jammer dat we daar geen foto’s van ons zelf kunnen maken. Na anderhalf uur naderen we het stuwmeertje, waaraan de grote groep eerder deze week al eens een bezoek gebracht heeft, Lac du Vezoles. Peter doet de bevoorrading van de cool drinks (water) en de badkleding. Jacqueline wordt wat nerveus, want zwemmen met paarden, zeker met zo’n grote groep is niet helemaal een pretje, en eigenlijk ook niet zonder risico’s. Simone heeft zo haar bedenkingen en besluit niet mee te gaan. Ikke natuurlijk wel. Het wordt inderdaad een beetje een chaos, maar ’t gaat allemaal goed. Cheyenne heeft wel wat overredingskracht nodig in de vorm van standvastig met de teugels hem domweg het water in trekken. Daar probeert ie gewiektst steeds via een rondje weer richting wal te zwemmen of lopen. Uiteindelijk slaag ik er af en toe in op z’n rug te komen, maar echt elegant….? Nee…… Maar, ’t is uiteindelijk wel lollig. Veel bekijks in ieder geval van dagjesmensen in de buurt. Even uitpuffen en eten en verkleden. Om nu alleen in zwembroek, koiboilaarzen en koiboihoed terug te rijden lijkt me geen goed plan. Als de paarden droog zijn en wij gevuld, stappen we weer op en rijden richting saloon. Mirjam wordt er niet blijer op, maar is wel blij dat het einde nadert. D’r botten en spieren naderen het einde van hun krachten. Aleid wilde ik nog de schoonheid van de natuur nog laten zien. Mooie tak aan een boom, maar ja…. ze zag ‘m te laat. Zonder al te veel strubbelingen komen we weer op het ranch terrein aan. Iedereen is al redelijk aan zijn eind, maar we hebben nog wat technische nummers te gaan. Mirjam en Caroline hebben het inmiddels wel gehad. De rest gaat nog voor een paar rondje team-penning. Koeien in een hokkie drijven. Met Aleid en Simone gaat dat best redelijk en de tweede ronde winnen we zelfs. Dan gaan we nog de barrelrace doen. Ieder voor zich. Iedereen die dacht dat ie solo kon paardrijden, komt van een stoffige kermis thuis. Helaas kunnen we het allemaal maar 1x doen. Het is namelijk zeer leerzaam. Je wordt echt geconfronteerd met de kwaliteiten, maar meer nog met je tekortkomingen. Zelfs de luitjes waar je veel van verwacht laten het lelijk zitten. Zeer leerzaam dus, maar geen tijd om het in een volgend rondje beter te doen. De paarden, maar ook de koiboi’s zijn helemaal gaar. Op naar de stallen….. voor de laatste keer. Bij het sluiten van het hek, krijg ik per ongeluk van Cheyenne nog een trap tegen m’n dijbeen, bij het weg jagen van een vlieg. Paardjes voor het laatst douchen, en dan een zeer wel verdiend Desperadootje. Wel twee. Doe de derde ook maar. Nog wat rond lummelen tot het eten. Bij het zwembad hangen. Voetjes in ’t water. Fotootjes op de laptop. Dan het galgenmaal. Yank heeft zich uitgesloofd. 6 rondjes vlees verlaten de BBQ. De laatste is rund. Die hadden ze net zo goed niet kunnen slachten, want iedereen is al tot de nok toe gevuld met varken.
Dan volgt de onvermijdelijke evaluaties met speeches. Hoe ’n goeie en leuke groep wij wel niet waren. Vooral wij vieren natuurlijk. En van de groep uiteraard als antwoord hoe goed de ranch wel niet was, de paarden en het personeel. De echte evaluaties volgt waarschijnlijk in de kleine kamertjes in kleiner groepsverband. Als ogen konden doden……
Vervolgens hebben we nog het pony-kamp item. Enge verhalen vertellen. Opdracht nog van Yank van dinsdag. Het verhaal moest minstens alle steekwoorden bevatten die we toen tegenkwamen op de bordjes. Simone heeft zich opgeofferd en ons verhaal geschreven dat er mocht wezen. Helaas kan ik het niet hier citeren, want na het voorlezen heb ik het epos demonstratief in het kampvuur gegooid als het einde van deze mooie week. Maar het verhaal kwam er op neer dat ene Pierrot verliefd was op een meissie die door haar vader is verkracht. Vervolgens pleegde ze zelfmoord, nadat ze Pierrot dat had verteld. Tijdens de rit naar de begrafenis reed Pierrot de lijkwagen (die we ook in het bos hadden gezien – van de weg. Iedereen dood. Zo kwam Pierrot aan zijn dubbele gezicht. Één verdrietig wegens dood van vriendin, één blij vanwege de succesvolle wraak. Prachtig verhaal toch. Het mooie is dat een andere groep een soortgelijk drama had bedacht. EN dat er een echt verhaal bestaat – welke Jacqueline daarna vertelde – dat eigenlijk een combi was van deze twee verhalen. Heel bizar. Uit de steekwoorden was dat niet te halen. Yank doet daarna – hoewel hij geen pony-kamp niveau ambieerde – verwoedde pogingen om alsnog het pony-kamp-nivo te halen met puber grapjes, die iedereen beginnen te irriteren. Week bloed daarmee een beetje dood. Maarrrrr…. Mirjam ziet in ieder geval nog een geweldige vallende Perseïde. Iedereen zoekt snel een smoes om zich terug te trekken. Doen wij dus ook maar al te graag. In ons huissie doen wij dus alsnog onze evaluatie. NIEMAND WORDT GESPAARD, behalve natuurlijk wijzelf. Jammer dat ik geen licht op de fiets heb, was ik nog effe gaan fietsen. Dit soort dingen vind ik zonde van de tijd. Dan liever Perseïdjes proberen te scoren.
Toch uiteindelijk maar naar bed. Nog effe rotzooi in tassen mikken, en nog even herinneringen van het heerlijke paardrijden terughalen, zodat enkele heerlijke dromen kan voeden…..nnnnnn…..nnnnnnnnnn.