Dia nueve

We gaan weer op weg. Overigens het bloggen is wat primitief geworden want ik kom nergens meer PC's tegen in hotels, dus tik het nu allemaal in via een 'waarbenjijnu' app die ik net ontdekt heb. Gaat dus wat trager nu. Diep respect voor me zelf nu.!

Het licht is nog steeds uit. Ben m'n powerpack dankbaar dus opgeladen telefoons lees camera's. Een elektriciteitsnet paal pal achter onze hutjes blijkt het gisteravond in de storm te hebben begeven. De hulpdiensten zijn grootschalig uitgerukt voor de reparatie werkzaamheden. We hopen dat Stella's is ontzien, maar nee... ook stroomstoring . Echter dat geeft alleen beperking in de wafels, warme choco en slootjes.. oh ja, en de capuchino. Dat accepteren we en met gejuich bestormen we voor 't laatst Stella's. Heerlijk.... we zullen de nakomelingen van haar missen. Dan begint de reis verder naar 't westen. Een eindeloze asfaltloze kronkel weg met name dalend naar de Pacific lowlands. Ergens halverwege een mooi kodakmoment op een balkonnetje waar we ons goed moeten vasthouden, anders wordt je zo de afgrond ingeblazen, zo stormt het. En dat gebeurt niet zelden hier, want heel veel bomen die we zien groeien met hun kruin een kant op, en hebben aan de andere kant geen enkele tak. Na nog een hee langs stuk onverhard, bocht na bocht, haarspeld na haarspeld wordt het beetje bij beetje wat warmer en plotseling lijkt het of de auto stilstaat. Lijkt..... want we rijden gewoon op asfalt. Asfalt dat nog vlak is ook. Het schijnt de interstate 1 te zijn die dwaars door Costa Rica de 2 buurlanden verbindt. Bij een grote kruising parkeren we voor 'relief' en voor papa- en mamagaaien. Blijkt een opvang te zijn. Foto's maken zit er voor mij niet in, want mn dure canon bleek niet zo vochtbestand als ik hoopte. Bij het afdalen de warmte in is waterdamp in de lenzen gaan condenseren. Ik hoop dat dat tijdelijk is. ..... Dan alleen maar kijken. Is ook wel eens prettig. Dan weer prettig over asfalt richting noordwesten. 1 a 2 uur verder arriveren we in onze lunch stad. We parkeren bij het locale winkelcentrum, en we mogen door de locale sfeer opsnuiven. De mensen kijken ons aan alsof wij een kudde bleke apen zijn (zij we ook een beetje) en vice versa. We vinden een lunch plek achter tralies (nachtelijke bescherming) en bestellen. Eerst zonder mij, want ik doe nog een ronje om een kapper te vinden, echter dat mislukt. Delunchplek is niet echt goed gekozen, want de vermeende omroeper van het tegenoverliggende busstation blijkt een zwaar evangeliserende jehova te zijn, die in volle overtuiging zijn hel en verdoemenis via een mega megafoon over zn naatste omgeving uitstort. Iemand brengt m tot zwijgen door m iets te drinken aan te bieden. Slimme man. Beter voor de omzet van omliggende restaurantjes.
We hervatten nu de reis en worden toch nieuwsgierig naar de beloofte verrassing van Manuel. We moesten een zwemroek meenemen. De toto is derhalve geworden: zwembad; hotsprings; mud-bath of waterval. Na halfuurtje maken we een Egypt-turn en slaan rechtsaf bij een bordje Waterfall. De winst wordt uitgekeerd. De waterfall is echt een goed plan van Manuel. Hij ziet er imposant hoog (ca. 40m) uit, ondanks de beperkte hoeveelheid waterafvoer. Een lekker koel meertje eronder om te zwemmen en af te koelen. Na menig fun-picture ondernemen Frank, Astrid en ik nog een mini ondekiingsreisje om de Niagara-falls van achteren te ontdekke. En het lukt. Na een iets meer tricky afdaling wederom naar 't bussie en gaan we voor 't laatste stukkie. Dichtbij. We zitten op een zg. Hacienda Canon de Rincon de la Viejo of zoiets. Lekker afgelegen. Losse huisjes waar we naast Astrid en Vicky hokken. We settelen ons. Ik signaleer dat inmiddels de tropische depressie een naam heeft gekregen. Slecht teken, want dan is minstens een klasse 1 hurricane. Drankje, diner en bespiegelingen voor morgen, en we zijn klaar om in coma te raken. Dus dat doen we maar.