Dia trece

Laatste kans voor Otto. Ik verwacht met huilende wind en knetterende slagregems wakker te worden en vervolgens m'n voeten in het water van de overstroomde vloer te zetten. Niets van dat al. Windstil en...... zon. eigenlijk voor 't eerst dat we aan 't strand een mooie blauwe lucht zien. Na t ontbijt is een wandeling dan ook niet te weerstaan. Sim voet begint weer een voetje te worden, dus verstandig om niet mee te gaan. Het is MOORDEND op t strand. Ik ben gelijk content met het concept van bewolking, maar nu heb ik 't 'r niet zoveel aan. Voetjes vol muggenbeten koelen en snel, doorweekte van 't zweet, weer terug naar hotel. Koelwater bijtanken. De fotogenieke huisleguaan nog even vastleggen, rekening betalen en even rustig bijkomen van het heel Harry bakt op het strand. De 2 vertrekopties, 10 of 11u vertrekken wordt automatisch 11u. want om 10u mist de helft. Dan is eigenlijk het actieve en leuke deel van de trip voorbij en beginnen we met thuis te komen.

De bus in en iedereen wordt stil. Emotioneel stil. Er is nog een kans op confrontatie met een Otto staartje...... de grote brug over de grote lagune die het schiereiland maakt tot schiereiland. Maar daar is niet mee aan de hand. Hooguit zien we in de verte wat heel erge donkere wolken boven de bergen hangen die onderdeel van de plensbuispiraal om Otto heen, zouden kunnen zijn. Maar ze kunnen er ook altijd al gehangen hebben. Gezien onze afgelopen 14 dagen zou dat prima kunnen. In gestaag tempo komen we dichterbij San Jose. We komen bij de ara-sanctuary weer op de grote weg (interstate). Hier nog even restrooms en vervrissing inslaan. Nog Beo vastleggen, en doorgaan, vooral doorgaan. Slapend, lezend, slapen, flauwe grappen maken overelkaar, voorbereiden op een emotioneel afscheid (blij dan wel verdrietig daarover ??????). Oh ja, de traditie van de fooidiscussie voor gids en chauffeur. Wat mij betreft allebij de maximale fooi verdiend. Manuel kan zich verbeteren door engels te leren, maar verder alles zo houden. Bij Liydi hoeft alleen de beugel eruit. Rond 16u komen we in de buurt van San Jose. Het is redelijk rustig op black friday, behalve op de winkelboulevard. Kijfende en vechtende Costaricanesses. Het lijkt de bijenkorf wel. Stilletjes trekken we het hotel in, wederom Il Presidente. We nemen afscheid van Manuel, met een gevulde envelop. Gelukkig maar, was en is goed. Aanraders voor copycats van ons. Settelen, discussie over avondprogramma. Confirmation is gelukkig door Liydi al gedaan. We spreken af gezamenlijk ergens te eten. Leuke tent maar wederom 40 TV schermen om ons heen, en tot overmaat van ramp livemuziek. We dachten eerst karaoke, maar gelukkig blijft ons dat bespaard. Eten is goed. Simpele pizza's voor ons. De gesprekken worden stilletjes en geforceerd. In menig ooghoekje blinkt iets. Maar dat kan ook komen van overmoedige peperinname. Tijdens diner snelle formele afscheidsspeech tussen 2 livenummers door. Maar dat is Sandra 2 wel toevertrouwd. Sim en ik haken snel af, wat voor Laura goed excuus is om eveneens af te haken. Dit houdt de eerste afschijten al in. Elise en Sandra 2 zien we (hoogstwaarschijnlijk) niet meer.
In het hotel nog aantal blogs repareren die afgelopen weken met de primitieve beschikbare middelen de mist in gingen. Dan ook afscheid van Laura. Dan ssssllllllaaaaaaaaaapppppen... met de wetenschap dat we MOGEN uitslapen. Max start op zesssssssssss..............