Dag 5: puzzelrit, vrije middag en nachtrit.

Nacht redelijk in slapende toestand doorgebracht. Rug klaagt enigszins over de dagactiviteiten en de matrascondities, maar doet verder wat van m verlangd wordt.
Opstaan, dousje, koffietje, ontbijtje met lupaatje maken voor een picnic in de vrije natuur. Vanmorgen staat een soort puzzelrit – geheeeeel zelfstandig – op het menu. Echter niet nadat Yank ons de gelegenheid geeft nog dringende kwesties aan te snijden. Tips en zo. Elke vraag die gesteld wordt, wordt vakkundig omzeep geholpen door omstandig te vertellen dat we zondag maar goed hadden moeten luisteren, of weken terug maar de programma A aan te vragen. Tips tussendoor kunnen er kennelijk niet af. Na een half uur is iedereen het vragen wel vergaan. Maar dan de puzzelrit. Hoe kan het ook anders, team 1 bestaat uit Aleid, Mir, Sim en ik. Met een primitieve half vervaagd A4-tje als kaart worden we de wildernis in gestuurd. Her en der een bordje met een tekst erop die we moeten onthouden voor later deze week. Tijdens de pyama avond moeten we elkaar spookverhalen vertellen, waar dit dan weer in terug komt. Hoe bedoel je ‘geen pony-kamp’? Met tussenpozen van 20 minuten worden we losgelaten. Wij dus als eerste. Mirjam ontfermt zich over de kaart. We hopen allemaal dat haar heupen en zo het gaan halen vandaag. Gisteren was een minne dag voor haar.
Via de oprijlaan van onze villa deze week, duiken we de jungle in. Eerst naar de top van ons plateau, waarvandaan we de pyreneeenreuzen kunnen zien liggen die ik 2 maand terug heb bedwongen. Dan proberen we bordje voor bordje te vinden. Vaak is het reeds vaak betreden spoor beter te volgen. Nog iets later komen we erachter om de paarden maar gewoon de vrije hand te laten. Vooral mijn Cheyenne komt fel in verzet als ik dreig ook maar een meter van de trail af te wijken. De tocht is geweldig. Soms tussen en onder de bomen door, schrammen op ons gezicht van de terugzwiepende takken die je voorganger geniepig lanceert. Dan door manshoge varens heen wadend. Heftige discussie of we de ‘guitar strings’ nu wel of niet gepasseerd zijn. De dames hebben niets gezien. Ik natuurlijk wel. Op de vlakte veel discussie of we nu wel of niet even gaan ‘galoppen’. Volgens de ervaren dames kan dat niet de helling af, maar hoe kunnen dames uit het vlakke holland dat nu weten. Vervolgens moeten we weer een ingang het bos in vinden. IN het laatste stuk zitten nog enkele bijzondere locaties verstopt. Eerst een ruïne waar oom Otto in opgestopte vorm in een kelder is verstopt. Even later ligt tante Thea in een uiteengebarsten doodskist achter in een te pletter gereden besteltuutje. Een kerkhof laten we links liggen. Genoeg gezien. Zonder de goed voorbereidde picnic te hebben gehad rijden we weer naar de stal voor we er erg in hebben. Dan maar bij de ranch. Na het alsnog oppeuzelen van de luns, wordt het lanterfanten rond de ranch. Wat badderen in het ronde bad dat net groot genoeg is voor mij om 1x een bommetje te doen. Al snel wordt het mij te heet. Ik pak mn camera voor een wandeling naar de uitkijktoren achter de ranch die we vanmorgen niet helemaal hebben bereikt. Uitzicht prachtig, maar niet spectaculair door de vochtige deken over de Haute Languedoc. Als ik terug kom is peter ook op bezoek. We loungen wat met onze rose en zoutjes tot het etenstijd is. Vroeg deze keer, want….. straks nachtrit. Om 8u zadelen we op en ca half uur later staan we klaar voor dit toch wel spannende avontuur. Dertien ruiters in de rij lopen gedisciplineerd het bos in. Prachtig zo met ondergaande zon. Regelmatig een drafje en galopje. Gaat me prima af. Trouwens erg indrukwekkend, dat geweld met 13 ruiters in galop door het bos stuivend (letterlijk). Dan wordt het toch echt donker. Dat weerhoudt Jacqueline er niet van om stug door te gaan met stevige galoppades. De laatste is echt in het pikkedonker. Het ultieme loslaten. Het paard ziet waar het loopt en waar het naar toe moet. Alleen maar in het zadel zitten. Cheyenne doet het geweldig. Ik voel me geen moment onzeker. ‘k Doe zelfs een halve minuut in volle galop m’n ogen dicht. Perfect. Om 10.30 zijn we weer terug. Afzadelen. Paniek om een mus in de zadelkamer. Simone heeft weer een mank paard (sorry kreupel paard). Maar iedereen is enthousiast. Ben benieuwd of er überhaupt foto’s gelukt zijn. Nog even een afzakkertje, dan snel naar de kamer. Nog ff wat bloggen en m’n fietstocht voor morgen voorbereiden.

A demain!!