Dia cinco

Wat een mazzel. Restaurant is opem met ontbijt. Blijkt dat gisteravond een separate jongens en meiden avond was Iedereen had lol. Uiteraard moesten we iedereen ook laten delen in onze lol en dwingen hun medeleven van stal te halen voor t missen van ons diner. Snel inpakken de bus in voor een lange rit. Onderbroken met tropische verfrissing. Vandaag een transit day. Voor een groot deel dezelfde weg terug richting San Jose. Nu via downtown Limon, met uitzicht op de kleine zeehaven met heel heel heel grote zeeschepen voor anker en een nog groter cruiseschip aangemeerd in de haven. Vanaf Limon richting San Jose is het zeker 20km - midden in de rimboe - een aaneenrijging van container opslagterreinen met daarop duizenden en duizenden zeecontainers van alle bekende merken met waarschijnlijk allemaal afgeladen (of leeg) met banaan, ananas, koffie,tapioca en wat mindere vruchtengoden. Het sterft dan ook op dit stukje weg van de reeds eerder genoemde big American trucks met 4meter tuinhuis achter de stuurcabine.
Halverwege San Jose rechtsaf naar 't noorden. Na ca. 3u rijden waarvan de helft slapend zetten we de frogwatchers af. Met name voor Michiel een belangrijk moment in z'n leven. Hij wil van z'n kikkerfobie afkomen. De rest mag nog meegenieten van een korte kruidenreukseance.(citronella en nog iets...?). en het toilet. Dan gaan wij door naar de raftingsite. Eerst omkleden bij het eindpunt, dan door naar 't beginpunt. We vragen ons af hoe wild en professioneel en massaal het is. Gelukkig de beste combi, namelijk de eerste twee ja, de laatste nee. Waar we starten - midden in de jungle - onder een roestige brug ligt een mooie gifgroene raft van wubber met Andre & Willy op ons te wachten. We worden in zwemvest gehesen en vastgesnoerd en een helm opgezet. Dan krijgen we een pittige (echt) instructie rafting for dummies van een kwartiertje om ons zelf heel te houden, maar vooral ook elkaar niet met de peddel de hersens in te slaan. Then off we go!!! Uitgezwaaid door Lady. De instructies worden geoefend in de praktijk en het echte werk kan beginnen. Volgens Willy zijn er 3 klasses stroomversnelling: 1, 2 en 10. We krijgen ze allemaal. Binnen 2 minuten zijn we allemaal - Sim, ik' Sandra (1), Elise en Marieke - soaking wet. Inclusief m'n Sony Aqua Xperia (van m'n werk). Volgens spec waterdicht tot 5m. Zo diep is 't hier niet.(?). De uitdagingen volgen elkaar in snel tempo op en de blaren staan snel in onze handen als de bevelen van Willy in snel tempo elkaar opvolgen 'forward' 'backward' 'up' 'dive' 'fly'.... OK , niet allemaal. Het meidengegil is niet van de lucht. Het moest er van komen. Bij stroomversnelling bocht 316 - een tien - een korte linkse die vlak voor een rotswand afbuigt vlak nna een 2m diep golfdal (ja, t'is in mn geheugen gegrift) krijg ik voorin zo'n knal dat ik achterover uit de boot donder. In een reflex grijp ik om me heen en voel 'n bos haar - nee, niet Simone - het is Elise, de pechvogel. Die sleur ik dus mee achter me aan 't water in. Het kost me 15 sec. om m'n kop weer boven water te krijgen. Wat moest ik ook al weer doen? Oh ja, voetjes naar voren richten, peddeltje langs mn lichaam en hoofd houden (klaar om piranha's en kaaimannen weg te meppen),vingertjes boven water en watertrappelen ..... nee hoor. Wachten tot de redders nabij zijn. In een machtige zwaai slingert Willy me weer aan boord. Knap voor zo'n klein manneke, bijna net zo sterk als Boots. De evaluatie volgt om de schuldige duwer te vinden en wie dus de vlgend zal zijn. Oh ja, Elise werd iets later ook nog opgepikt. Ietwat nerveuzer vervolgen we de route ' je kan er dus echt uitvallen' . We zien onderweg overigens nog bijzonder veel natuurschoon. Prachtige route, zowel de jungle bosrand als de vogels. Echter geen bewijzen. Hoewel bij me, tijd heb ik niet om m'n Xperia in stelling te brengen. Korte pauze in 't heerlijke landschap. Lunch met watermeloen en ananas. De messen worden geslepen wie Willy en Andre nog het water in zullen werken. Oh ja, wat ik nog vergat. Willy zit iop 't raft als stuurman en Andre als schipper van de reddingboot - of reddingkajak, die als een vlo steeds om ons heen schiet, en als we dreigen uit te drogen ons nat houdt. Na enkele mislukte pogingen van dit duo zijn we veel te snel maar zeer tevreden en met veel adrenaline in de aderen gearriveerd bij ons eindpunt. Complimenten voor de professionaliteit van Andre en Willy. Effe wachten op de bus, omkleden. De kikkerverhalen over ons heen laten komen en dooooorgaaaaaannnn. Richting 'La Fortuna de San Carlos' kortweg Fortuna. Dit plaatsje ligt aan de voet van de tot enkele jaren nagenoeg permanent actieve vulkaan Arenal. De vorm is bijna perfect conisch vanuit een nagenoeg vlak landschap hoog uitstekend boven de omgeving. Bijzonder panorama, derhalve wel een kodakmoment waardig op een mooie belvedere. Met invallen van de duisternis valle we Fortuna binnen. Eerst ATM'men, dan hotel en nu voor de verandering een instructie in de bus van de hotelmanager van 'Magic Mountain Hotel' . Hij zal wel denken: 'No chaotic Dutchmen in my hotel' . Gelijk heeft ie, met zoveel mutsen. Room 108 is voor ons. Iedereen neemt zich voor te dineren in een steakhouse aangewezen door Lady, 10 minuten lopen richting La Fortuna. Naam van het dorp zou het gevolg zijn van het geluk die dit dorp heeft dat het nog nooit door een vulkaanuitbarsting is getroffen. Ik weet toe te voegen dat dit zou komen door de heilige Karel, gezien de volledige naam. Sim en ik gaan de diner wandeling aan, na het inleveren van de was. Na 200m gaat het helemaal mis. Sim verzwikt d'r enkel door het donkere wegkant waar af en toe een lekker hoogteverschil zit. Ze gaat bijna van d'r stokje van de pijn. SHIT......... Strompelend weer terug, met af en toe een pauze. Bij 't hotel gaat het weer enigszins, maar wel een ganzeei op d'r enkel. Toch maar wat eten, na de misser gisteravond. Het hotel heeft ook een restaurant alleen wat chique, dat echter goed serveert, zowel qua bediening als qua eten. Voor een bovengemiddelde Costa Ricaanse prijs. Sim besluit in te storten met enkele icepacks geregeld door onze Nicaraguaanse serveerster Ora. Ik besluit nog wat te bloggen in de lobby tot het licht uit gaat........