Dag 12: Hoogtestage
Door: simenhar
Blijf op de hoogte en volg Harry
23 September 2010 | Sri Lanka, Colombo
19 september
Het valt niets tegen. 25 breakfast boxes op de balie. Verdeling is chaotisch, want er was keus, en natuurlijk zijn sommigen vergeten wat ze hebben. Daar wordt de bediening erg nerveus van.
We douchen niet. Nat worden we onderweg wel. We twijfelen nog of we gaan.
Het is eerst 1,5u rijden.
Regen regen regen......
Bij de poort van Horton Plains aangekomen regent het iets minder. Het definitieve keuze moment. Maar we hebben een stoere groep. Iedereen gaat.
De britten hebben bij gebrek aan vossen hier maar alle olifanten uitgeroeid. De boekjes staan vol van de heldendaden van dappere britten die 1200 resp. 1600 ollies neergelegd hebben. Eentje zelfs 180 in 3 dagen. Grote vent.
De Plains liggen op ca 2100m above MSL. Weinig lucht dus. Marianne, onze accountant van de reiskas, is doodziek van de bergrit over door met potholes getijsterde smalle bergweggetje. De regencapes moeten nu toch echt uit de rugzakken gehaald worden. Ik was al vergeten hoe afschuwelijk bont die van mij er uit ziet. Sim wordt het park bijna weer uitgezet als ze het plastic tasje waarin ze de camera droog wil houden niet wil inleveren. Die zijn kennelijk een grote nationale bedreiging.
Over een pad...? Nou pad, meer een uitgespoelde wadi, met soms geulen van halve meter diep. We lopen door sterk heuvelachtig terrein naar Lands End. Het meest fabuleuze uitzicht op de wereld. Vanaf 2100m hoogte uitzicht tot aan de Indische Oceaan, 10-tallen km verderop. Maar..... dan moet het wel helder zijn. Wij zien alleen een witte mistmuur. Voor de mensen met hoogtevrees wel prettig. We zien wat vogels, maar verder is het vrijs snel eentonig, hoewel het landschap wel indrukwekkend is. Ziet er erg Schots uit met die mistflarden. Geen wonder dat die Britten zich hier thuisvoelden. Onderweg nog een waterval van formaat. Baker Falls. Bert, Simon en Maaike zijn audiotechnisch getuige van een vangst door een luipaard van een een of ander prooidier. Varken(?) Althans, dat willen ze ons doen geloven. Maar Maaike's bleke bekkie geeft aan dat ze zeker iets indrukwekkends hebben aangehoord.
Het weer knapt op. Capes kunnen af. Soms de zon door de mist. Na ca 3uur wandelen (ca 10km) is het rondje voltooid. Toch enkele nieuwe vogels gespot. Buiten het park zien we eigenlijk veel meer. Herten, nieuwe apen en een mooie valk. Onderweg passeren we op een stijl stuk in een haarspeld een bus met panne. Alle locals uitgestapt. Leuk dagje uit!!
Terug in Nuwara Elya ga ik met Wijgert met een smoes het dorp in. Wijgert heeft een leuke juwelier gespot. Simone heeft,bahlave aandacht, van mij nog niets voor d'r
verjaardag gehad. Kijken of we iets kunnen scoren. Die juwelier niet, maar verderop in een 'kastjuwelier' van 3m2 vind ik wel een leuke Sikh armband van zilver (hoop ik). Simone beweert later dat ie juist van staal moet zijn.
Daarna gaan we met z'n vieren nog even over de zondagsmarkt. Leuke ervaring. Iedereen is erg nieuwsgierig en ze proberen ons ook nog t een en ander aan te smeren. Ondermeer een zonnebril. Ik kijk m verbaasd aan en wijs naar de regen die met bakken uit de lucht komt.
Op de markt is de euro hier zeker 300rp waard.
We laten ons zelf verrassen met een hightea in het Grand Hotel. 't Is een eindje lopen, maar dat is het waard. Zeer indrukwekkend Brits. Engelse tuin er omheen. Uiteraard een golfcourse. De bediending checkt eerst of we wel rijk genoeg zijn. Waarschijnlijk loop ik er bij als een landloper met mijn cowboyhoed. Uiteindelijk blijkt de high-tea 2,5 euro pp te kosten. Gelukkig, hadden we net bij ons. Maar hij smaakte geweldig, inclusief croquet (?).
Terug noar 't durp. Nog even over de outlet. (hier wordt alle afkeur verkocht van bekende merken als North Face, Columbia, en zo). Uiteraard hebben we niets nodig, maar 't spelletje is zo leuk. We vertrekken met 3 North Face jassen. Wijgert en ik exact dezelfde, Yolanda een blauwe. Simone een 'Bert-trui'. De higt-tea heeft voor voldoende bodem gezorgd om het diner te laten passeren. Simone doet alvast een tuk, al hoewel ik dat verkeerd begrepen heb. Zij wilde ook nog wat socialaaizen. Het diner was overigens wat beter georganiseerd als gisteren. Om 10u naar bed. Morgen wacht weer iets enerverends.....
gr.
Har & Sim
Het valt niets tegen. 25 breakfast boxes op de balie. Verdeling is chaotisch, want er was keus, en natuurlijk zijn sommigen vergeten wat ze hebben. Daar wordt de bediening erg nerveus van.
We douchen niet. Nat worden we onderweg wel. We twijfelen nog of we gaan.
Het is eerst 1,5u rijden.
Regen regen regen......
Bij de poort van Horton Plains aangekomen regent het iets minder. Het definitieve keuze moment. Maar we hebben een stoere groep. Iedereen gaat.
De britten hebben bij gebrek aan vossen hier maar alle olifanten uitgeroeid. De boekjes staan vol van de heldendaden van dappere britten die 1200 resp. 1600 ollies neergelegd hebben. Eentje zelfs 180 in 3 dagen. Grote vent.
De Plains liggen op ca 2100m above MSL. Weinig lucht dus. Marianne, onze accountant van de reiskas, is doodziek van de bergrit over door met potholes getijsterde smalle bergweggetje. De regencapes moeten nu toch echt uit de rugzakken gehaald worden. Ik was al vergeten hoe afschuwelijk bont die van mij er uit ziet. Sim wordt het park bijna weer uitgezet als ze het plastic tasje waarin ze de camera droog wil houden niet wil inleveren. Die zijn kennelijk een grote nationale bedreiging.
Over een pad...? Nou pad, meer een uitgespoelde wadi, met soms geulen van halve meter diep. We lopen door sterk heuvelachtig terrein naar Lands End. Het meest fabuleuze uitzicht op de wereld. Vanaf 2100m hoogte uitzicht tot aan de Indische Oceaan, 10-tallen km verderop. Maar..... dan moet het wel helder zijn. Wij zien alleen een witte mistmuur. Voor de mensen met hoogtevrees wel prettig. We zien wat vogels, maar verder is het vrijs snel eentonig, hoewel het landschap wel indrukwekkend is. Ziet er erg Schots uit met die mistflarden. Geen wonder dat die Britten zich hier thuisvoelden. Onderweg nog een waterval van formaat. Baker Falls. Bert, Simon en Maaike zijn audiotechnisch getuige van een vangst door een luipaard van een een of ander prooidier. Varken(?) Althans, dat willen ze ons doen geloven. Maar Maaike's bleke bekkie geeft aan dat ze zeker iets indrukwekkends hebben aangehoord.
Het weer knapt op. Capes kunnen af. Soms de zon door de mist. Na ca 3uur wandelen (ca 10km) is het rondje voltooid. Toch enkele nieuwe vogels gespot. Buiten het park zien we eigenlijk veel meer. Herten, nieuwe apen en een mooie valk. Onderweg passeren we op een stijl stuk in een haarspeld een bus met panne. Alle locals uitgestapt. Leuk dagje uit!!
Terug in Nuwara Elya ga ik met Wijgert met een smoes het dorp in. Wijgert heeft een leuke juwelier gespot. Simone heeft,bahlave aandacht, van mij nog niets voor d'r
verjaardag gehad. Kijken of we iets kunnen scoren. Die juwelier niet, maar verderop in een 'kastjuwelier' van 3m2 vind ik wel een leuke Sikh armband van zilver (hoop ik). Simone beweert later dat ie juist van staal moet zijn.
Daarna gaan we met z'n vieren nog even over de zondagsmarkt. Leuke ervaring. Iedereen is erg nieuwsgierig en ze proberen ons ook nog t een en ander aan te smeren. Ondermeer een zonnebril. Ik kijk m verbaasd aan en wijs naar de regen die met bakken uit de lucht komt.
Op de markt is de euro hier zeker 300rp waard.
We laten ons zelf verrassen met een hightea in het Grand Hotel. 't Is een eindje lopen, maar dat is het waard. Zeer indrukwekkend Brits. Engelse tuin er omheen. Uiteraard een golfcourse. De bediending checkt eerst of we wel rijk genoeg zijn. Waarschijnlijk loop ik er bij als een landloper met mijn cowboyhoed. Uiteindelijk blijkt de high-tea 2,5 euro pp te kosten. Gelukkig, hadden we net bij ons. Maar hij smaakte geweldig, inclusief croquet (?).
Terug noar 't durp. Nog even over de outlet. (hier wordt alle afkeur verkocht van bekende merken als North Face, Columbia, en zo). Uiteraard hebben we niets nodig, maar 't spelletje is zo leuk. We vertrekken met 3 North Face jassen. Wijgert en ik exact dezelfde, Yolanda een blauwe. Simone een 'Bert-trui'. De higt-tea heeft voor voldoende bodem gezorgd om het diner te laten passeren. Simone doet alvast een tuk, al hoewel ik dat verkeerd begrepen heb. Zij wilde ook nog wat socialaaizen. Het diner was overigens wat beter georganiseerd als gisteren. Om 10u naar bed. Morgen wacht weer iets enerverends.....
gr.
Har & Sim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
