Dag 13: Tweintje spelen

20 september

Yippeah.
Ontbijten op christelijke tijd en het is nog goed ook. Ik American, Sim Continental. Het personeel rent inmiddels voor ons. Eindelijk zien we ook de zon in Namura Elya. Dus snel nog een paar foto's (zonder flits).
Met de bus naar 't station. Dan effe schrikken, want achter de locomotief (diesel) hangt 'n goederenwagon en slechts 1 personen wagon. Normaal 2. Het duurt enige tijd voordat duidelijk wordt of we met zijn allen meekunnen. Een aantal haakt af met het vooruitzicht veel te moeten staan. Ari weet te regelen (na veel onderhandelen) dat er 4 op de loc mogen staan. Ik meld me gelijk. Fantastisch om zo tsjoeketsjoekend door 't landschap te hobbelen en schommelen. Met het oog zie je dat de rails zo krom als een hoepeltje liggen. Bij elke bocht schettert de toeter. Het uitzicht is geweldig zo in de bergen. We komen als hoogste punt op 6200ft. Ca 1900m. We wisselen af op de loc. Simone heeft er geen zin in. Ze is 'licht' geirriteerd over het ongegeneerde toeristengedrag van het fotograferen van duidelijk 'rouwende' dames in de coupe. Uiteindelijk sta ik de hele rit, maar dat mag de pret niet drukken. De sfeer in de soms overvolle wagen is onderling opperbest. En de kindjes die ver uit de open ramen hangen zijn uitereaard super fotogeniek. In tunnels zonder licht wordt moord en brand geschreeuwd door 't kleine grut. We stappen uit in Bandarawela. Klein stadje. Bert deelt er nog een map van uit, waarvoor blijkt later pas, maar dat wist ie zelf ook nog niet.
We stappen weer op de bus, die er eerder was dan wij. Verbazend, want de trein reed best vlot door, hoewel niet snel.
We rijden naar 't plaatsje Ella. Daar zullen we nog vaak komen. Met zijn vieren lopen we 't dorp door en lunchen bij het pittoreske Dreamland (zelfs genoemd in Lonely Planet). Zeer goede koffie vind Yolanda Arabica! De Ananasboot vond ik ook goed.
We wisselen van bus. 'n Kleinere. Deze kan de korte bochies op de bergweggetjes aan, en middels een giga flikkerend lichtorgel boven de chauffeur wordt een goed lot van boven afgedwongen. Zonnebril is wel aan te raden. De laatste kilometer moeten we lopen naar ons tentenkamp. Ja ja. We gaan kamperen. Zelf hoeven we niets te doen, behalve vermoeid kijken. Na korte instructie over de natuur van Bert kiezen we een tent. De latrines werken, althans als je goed in een gat kan mikken. Blauw is heren, geel is dames. De keuken is overspannen met een groot dekzijl. Waarom???
We inspecteren onze tent (nr. 6). Tijdens de inspectie begint het te sputteren, te regenen en uiteindelijk te plenzen. Maar we zitten lekker op onze matrasjes gezellig te wachten tot dit routinematige middagbuitje stopt..... Totdat Sim en ik plotseling nattigheid voelen. Afgezien van de natte druppels van boven door 't beetje lekke dakje blijkt het water door de bodem van 't koepeltentje te stromen. We sitten in n zwembad. Matrasjes en lakens zijknat. Gelukkig is er voor deze nacht nog wat reserve materiaal. Alle tenten zijn zo lek als een mandje. Keurig Baobab. Goede omgevingskennis. Het klaart weer op en we krijgen een goed diner voorgeschoteld. We zuipen nog wat. Mijn eerste biertje en een arrack-je. Met nieuw beddegoed gaan we kennismaken met de keiharde ondergrond. Ik voorspel...... morgen giga spierpijn........ We schrikken nog wakker van enkele regendruppels, maar gelukkig het blijft droog....
En morgen.....?? Eerst iedereen maar van mijn snurkcapaciteiten laten meegenieten.... gnaaahgnaaah....

gr.
Har&Sim