Dag 14: ....... afzien .........

21 september

Om 4u komt de staf met 't busje ronkend de camping op. Nu al!!!!
Gelukkig we mogen nog effe slapen. Met gebroken ledematen staan we ca. 7.30 op. Iedereen strompelt doelloos wat heen en weer. Na een eenvoudige edoch voedzame maaltijd komt 't zere laaif weer wat op gang. We krijgen instructie voor de wandeling die we vandaag gaan doen. Grootste gevaar voor vandaag is overmoed qua wandelen en bloedzuigers en voor sommigen peuters en kleuters.
Na 10 minuten bereiken we de eerste tuin velden. Leach-alarm fase oranje. Zout op of in je schoenen. Houden die jongens niet van. De eerste aanvallen worden afgeslagen. Na uurtje bereiken we een schooltje dat vast op 't programma staan tijdens deze wandeling. Dat geeft een hoop lol. We leren ze allemaal wat onzinnige nederlandse of engelse versjes. We doneren enig geld en worden prompt getrakteerd op thee. Pluk je hier zo achter de school. De kinderen, maar wij ook, hebben de grootste lol met deze nog niet aan westers tijdverdrijf verslaafde jeugd.
Verder dan. Inmiddels ook al diverse kodak momenten gehad met theepluksters die allemaal zeer vriendelijk en vrolijk zijn. Blij met wat afleiding.
Het wordt warmer en warmer. We spotten nog een begraafplaats midden in de thee. Nog allerlei fauna en flora zaken en dalen langzaam af uit de thee naar de rijstsawa's die we al van verre zagen liggen. Niet realiserend dat we daar helemaal naar zouden afdalen. Erger nog, daarna weer helemaal omhoog moeten. We zien nog wat speelse mongoose en een zwarte adelaar. Lunchen bij 't winkeltje die we al zijn cola afhandig maken. Een slim aantal groepsleden neemt dan een tuktuk omhoog. Ik ben nog zo gek om ze ook nog omhoog te duwen als ze de helling niet halen. Hee... de helling niet halen? En wij dan?
Loodzaar uurtje volgt. Stijl omhoog. We raken oververhit. Gelukkig komt de zegen van boven in de vorm van verkoelende regen. Echter.... de rampen komen van onder. De bloodsuckers schieten de grond uit met regen en we worden aan alle kanten belaagd. Na een echte moesson wandeltocht komen we als verzopen katten aan op de camping. We kruipen met zijn allen onder een keukenzeil. De stemming zit er (nog) goed in. De regen gaat over in weer een echte hoosbui, die nu veel langer duurt. Het wordt koud, mede door met zweetbedekte bodies. Met thee en arrack houden we ons op temperatuur, tenminste, dat proberen we. Enkelen, waaronder Sim, ontdekken het kampvuur van de kok. Na ca.2uur is de lol eraf, en na enkele inspecties van tenten blijken de tenten weer ondergelopen, uiteraard. De groep neemt daar geen genoegen mee, en na veel gemopper probeert Bert iets te regelen. Petje af voor hem. Hij weet via zijn netwerk snel een hotel te regelen in Bandaruwela. Incl. transport. Eerst nog het eten dat door de staf ondanks het (on)weer alsnog heeft opgedist. Smaakt nog steeds goed, hoewel we amper zien wat we eten. Af en toe nog een gil van iemand die nog een bloedzuiger ontdekt. Opruimen, inpakken, stukje in donker wandelen en de bus weer in. Na dolle rit in twee bussen. De eerste durfde niet verder, omdat hij maar 1 koplamp had, zo horen wij achteraf. Hmmm. Niet omdat hij niets zag, maar omdat hij bang was voor boete beneden in dal. De tweede is helemaal een kamikaze. Marianne is helemaal gesloopt, zo ziek wordt ze er van. Bert krijt nieuwe bijnaam: Bert 'er zit iets op je lip'. Hij dronk iets uit z'n waterfles, waar bij de dop een leach zat. Die bespringt gelijk zijn lip en tong. Hij schiet bijna door het dak als ie 't merkt. Iedereen ligt onder de stoelen van 't lachen.
Dan over in bus drie (onze eigen). Gejuig gaat op. Droge spulletjes nu in de buurt. Op naar Orient Hotel. Weer door Ella. Het hotel is fantastisch. Wij zitten volgens ons in een bruidssuite. Hemelbed en al. M'n kleren stinken een uur in de wind. Ik durf amper bij iemand in de buurt te komen. Zij ook niet bij mij. Na een heerlijke douche, de nababbel en uiteraard intensieve evaluatie. De klachtenbrieven komen er absoluut.
Ik ga een snookerinterland aan met onze Belgische buren. Simon durft het met mij aan. Daar heeft hij spijt van gekregen.
Ik wijs zijn vriendin nog op haar bloedrode kakibroek. Kennelijk nog een leach onder haar broekspijp. Ze trekt lijkbleek weg en vlucht de kamer in.
Zo, dat was een dag die we niet licht vergeten. Slapen zal ook geen probleem zijn. Zeker niet in ons hemelbedzzzzzzzzzzzzzzzz......


gr.
Har&Sim