Zon ( en Wind)

Zon (en wind)
Om 6 wordt ik wakker van de wind...... (en als ik de gordijnen open doe,.... ook van de zon). Het is vakantie, dus me mogen rustig beginnen. Ik lees nog wat in Eerde Beulakker's "Baaien Boeken Boten". Goeie titel. Alle drie spreken me aan. Dat wist Jan (Verhagen) vandaar dat ie m vorig jaar eens langs bracht. Ik heb t stof er dus af moeten blazen. Deze week gaat ie dr in. Gijsbert had ook nog wat leesvoer zag ik. Dan de (voor mij) gebruikelijke chaos van het regelen van het vertrek van de 1e fietstocht. Gijsbert kijkt het met verbazing aan. Ontbijtje naar binnen geschrokt. Koerskleding aan, weer buiten checken, andere kleding aan, voor de zekerheid nog eens de lucht checken, de eerste kleding weer aan. Ik doe mn aanwinst aan, mn regenhoesjes voor mn poezelige fietsschoentjes. Er is namelijk 3,8% kans op n bui. Dat risico kan ik natuurlijk niet lopen. Manmoedig stappen we op de fiets, met gelijk een razende afdaling van 145m naar de kapel. Dan richting Mals (ja, MaryAn & Appie) jullie hebben ook n plaats. Na wat zoeken naar de juiste keuze van fiets strook (voetpad, of toch op de drukke weg) na eerst een moeizame zoektocht door Mals (heel veel hele steile steegies), vinden we eindelijk de afslag naar onze eerste uitdaging. De Thanai. Hij begint als een muur. Als n jonge hond, beetje veel naar Ilja gekeken??, valt Gijsbert m aan. Maar ongeveerd niet langer dan 100m. Ik wil m nog duwen, maar weet me in te houden. In de bocht waar een familie Wilhelm Tells hun bogen uit pakken. Wacht ik even op Gijsbert. Nadat ze likkebaardend naar hun pijlpunten kijken en naar m'n gespierde billen, besluit ik toch maar stukkie weg te lopen, zogenaamd Gijsbert tegemoet lopende. DIe zie ik 100m voor de bocht staan (zogenaamd wachtend op mij.....). We rijden door, af en toe een losse spetter die over de berg waait uit n bui boven ons hotel. Na enig off the road stukkies naderen we het einde van het dal. Het laatste stukkie lukt niet, want ze zijn daar bezig met groot onderhoud. Nou ja die 300m geloven we wel. Dan terug en genieten van de afdaling. Gijsberts favoriete onderdeel. Het gaat echt even regenen. De prachtige belvedere onder toezicht van Maria, gaat niet door. Zicht op ons ultieme doel van zaterdag. De regen en wolken maken het niet een fijne Belvedere. We rouzen door via Matsch (Mazia). Hoe lager hoe droger hoe meer zon hoe sneller.
Beneden aangekomen kijken we trots naar boven en nuttigen braaf een mueslireep. Dan door / terug naar Mals. We gaan voor een tussencolletje, Planoi. Wederom een muur. Met een stuk 15% Da's mij te machtig. Kost me enkele timeouts. Planoi laten we wat links (in dit geval rechts) liggen. Vanaf de kerk lijkt het erg stijl, en enigszins op zelfmoord. We rijden door richting stuwmeertjes, op zoek naar een lunch. Vandaag krijgen we de ervaring die we eigenlijk vorig jaar op de Mt Ventoux hadden moeten hebben. TEGENWIND tijdens het klimmen. We vinden het niet erg dat we er nu last van hebben en niet vorige jaar. We komen precies op die plek op de grote doorgaande weg uit, waar ik met Okke vorig jaar 2 fantastische futuristische motoren zagen staan voor de SPAR. Die vinden we in Snt Valentin afu der Haide. We vinden een, tja wat anders, een pizzeria die al wat klandizie heeft, en kennelijk genoeg pizza deeg. De ober straalt geweldige energie en blijdschap uit....... (dus niet). Het is een wielren terras. Een cluppie mannekes, goed gekleed in voldoende laagjes die net uit Garmisch komen, en in een paar dagen naar t Gardameer fietsen. Vandaag naar Merano. Ben benieuwd of wij daar nog komen deze week. Na twee forse pizza's en liters traubensaft und Fransziskaner alkoolfrei bier (ISOTOON jaja) stappen we weer op. Ik weet Gijsbert te overtuigen van het nog geweldige mooie rondje om het Lago di Resia (stuwmeer). Het is ook fantastisch. We blijven nog ff staan voor t kodak moment voor de torenspits van een oude kerk die nog 10 meter boven het water uit steekt, maar ooit in het dorp stond waar nu water is. We gaan door. Ronden de top van de lago. Dan komen we voor een keus. Zijn we moe, en fietsen we het prachtige fietspad langs t water naar 't appartement, of negeren we onze vermoeidheid en doen we nog een laatste klimmetje, de Val de Roja. Ca 5 km meld ik Gijsbert. Ca 1800m gooi ik er achter aan. Het blijken er 9 te zijn, en we halen het dak van de dag met 2100m. Ik kraak. Gijsbert daarentegen, komt helemaal los. Hoewel hij dat anders ziet. De achterkant van de berg is een prachtige beklimming. Alle boertjes zijn met de familie aan maaien. Steevast de opa met de zeis. De jeugd met een app. Vanaf het skistation is het afdalen. Die is niet fijn. Smal. Steil. losse steentjes. Af en toe vochtig. Wringend en met rokende remmen en samengeknepen billen dalen we af. We hadden het beter andersom kunnen doen. Maar ja, weet alles maar te voren. Eindelijk komen we uit het bos in de bewoonde wereld. Pad wordt wat breder, schoner en droger. Als we nog honderd meter voor we op het gewonde fietspad zitten, hoor ik achter me een daverende knal. Overduidelijk een klapband. Over mn schouder zie ik een duidelijk zichtbaar nieuw regenjekkie met Gijsbert erin op de grond spartelen. Die heeft een daverende klap gemaakt. Als ik bij m ben heeft ie alle ledematen gecheckt. Alles lijkt het te doen, maar na paar minuten blijkt toch dat de sleutel van het sleutel been niet meer past aan het been. We lopen naar een bouwvakker toe bij een huis in aanbouw. Gijsbert, hoewel beetje in shock die weet met zn nog wel werkende talenknobbel zo ver te krijgen iets als 112 te (laten) bellen. Na 20 a 30 minuten wachten komt een hele kolonne kennissen en familie voor de krankenwagen met loeiende lichten de bouwplaats. Het is n drukte van belang. Iedereen is teleurgesteld dat t slachtoffer bij kennis is en loopt. Gijsbert wordt ingeladen. We verstoppen de fiets ergens in t huis. Later als ik m ophaal hebben de schatten m helemaal ingepakt in plastic, zodat niemand m kan zien. Ik stap op de fiets, en donder van de Resiapas naar beneden. Vlak voor de ambulance met Gijsbert knal ik de weg op, gelukkig weten ze me te ontwijken. Later moeten ze dat voor een auto nog eens doen en belanden in de berm meldt Gijsbert later. Ik race naar t appartement. Kortste douche van mn leven. Probeer te ontdekken waar Gijsbert de sleutel van de kluis heeft gelaten, ik vind m in het vriesvakje, onder n radlertje. Snelcursus 'hoe rijd n C4' en op naar de bouwplaats. Fiets achterin gedonderd. Op naar Schluderno. Ziekenhuis 40km verderop door berggebied. Ik zoek per abuis een ziekenhuis in Schlanders (plaatsnaam leek er wat op). Dan door naar Schluderno. Ziekenhuis is zo gevonden. Gijsbert tref ik bij de kassa. Ik ben precies op tijd. Diagnose: sleutelbeen gebroken, delen liggen wat uitelkaar, maar in elkaar gezichtveld. Dokter durft niet te besluiten over al dan niet opereren. Bang voor de Nederlandse docters. Nog wat pijnstillers halen in de apotheek buiten het ziekenhuis halen. DUS NIET. Gesloten. Dan alsnog van t ziekenhuis gekregen van de lieve nachtzuster, de schat. Dan door naar appartement. Onderweg gerapporteerd aan Marieke. Veel wijze vrouwelijke goede raad ontvangen. Besluit om morgen naar huis te gaan is heel snel genomen. Asap richting Houten. Dus morgen rijden, vrijdag ziekenhuis. In appartement aangekomen treffen we gelukkig de baas. Kunnen gelijk afrekenen. Hij is natuurlijk zielig, want mist dan omzet. Nou ja , dan de verzekering maar aanspreken. We spreken de voorraad meegenomen soepen aan. Gijsbert loopt wat doelloos rond. Kan niets doen. Moet gegeneerd de hulp voor de meest simpele dingen accepteren. Hihi.... zal die lang moeten horen. Belangrijkste gevolg hiervan. GIjsbert en ik gaan nooit meer samen fietsen in t buitenland..... want er belandt altijd wel één in t ziekenhuis. De stand is nu 1:1. Thuis blijkt ook dat de helm van Gijsbert helemaal aan gort is. De achterkant is half weggebroken. Nu weet ik wat die rare stenen waren die bij de fiets lagen, waarvan Gijsbert dacht dat ie daardoor de klapband kreeg. ... stukken AGU helm. Na nog wat aan rommelen en wat pijnstiller met pepermuntsmaak probeert Gijsbert toch maar de nachtelijke uitdaging aan te gaan...... slapen. Tja, geen fijne ontwikkeling , maar uiteraard kunnen er veel ergere dingen gebeuren. Nou, maar zien hoe 't morgen gaat. Hele dag in auto zitten.